Akasyaların altında dizdize konuşulan kırmızı kiremitli, saçaklarından yıldızlar sarkan, pembe pencereli evlere ilişkin, ilk gençlik yıllarının olmazsa olmaz romantizminin kolaycılığını değil ama.
Leylak kokuları sevgilinin kokusuyla karışınca, erotik solumalarla sonsuz birliktelik antları içerken yaşanan anlık utkuları da değil.
Dokunmanın giz-ini sözgelimi. Ayrı coğrafyalarda erirken, neden bu kadar yalnızdık? Toplum, ahtapot kollarıyla koparırken seni benden, neden inandın onlara? Aşka sımsıkı sarılmanı beklerdim, sen ayrılığı seçtin oysa.
Yemiş yüklü dallar gibi, kırılıp yere düştüğümde en çok ellerini aradım… ve gözlerini. Onlara bakmalara doyamazdım, bilirsin.
Seni ne çok özledim. Başka bir söz de yazamıyorum. Hüznün kalın perdelerini aralayıp kaç zaman sonra hayaline ulaştığım sevgili… özledim…
Saat sensiz, senden habersiz geçecek bir gecenin hüznünü vuruyor yüzüme. Yine kendime kaldığım binlerce geceden bir gece. Ve sağır duvarlarda senin dalga dalga hayalin, gülümsemeleri karanlıklarda yitip giden. Bütün aynalar kendiliğinden kırılmış, yalnızca sağır duvarlarda senin dalga dalga hayalin.
Bir ses beklemek senden, soluk beklemek. Suskunluğun en acımasız olduğu zamanlardayım. Hiç bu kadar uzun susmadın sevdiğim. Hiç bu kadar uzun gitmedin bilmediğim yerlere, gözlerini de götürüp yanında.
Sevmek, sonrasız bir eylem olabilir miydi sence? Aykırı bir yaşamsa aşk, ben her bedele razıyım, anla. Senin uzaklıkların benim yakınlıklarım olmuşsa ne gelir elden? Yaşamın en büyük çelişkilerinin pençesinde gelişen bir aşkta sevinçler aramak varmış, nerden bilebiliridim. Seni aramak varmış zamanın bir yerinde öylece çaresiz. Anlıyormusun?
Bir ses beklemek senden, soluk beklemek. Sevdiğini söylemesen de olur. Sevilen kahrı takdir buyurmuşsa, sevene düşen, çaresiz boyun eğmektir, anlıyormusun?
İlk kez bu kadar üşüyorum, ilk kez bu kadar çok vuruyorum kendime.
Gece. Yine kendime kaldığım binlerce geceden bir gece. Ve sağır duvarlarda senin dalga dalga hayalin.
